Henryk Duczmal


Henryk Wojciech Duczmal, który przyszedł na świat 23 kwietnia 1908 roku w Krotoszynie, to postać o bogatym dorobku artystycznym i pedagogicznym. Zmarł 14 sierpnia 1977 roku w Poznaniu, pozostawiając po sobie znaczący ślad w świecie muzyki. Był nie tylko utalentowanym dyrygentem, ale również dyrektorem teatru oraz pedagogiem, wpływającym na rozwój wielu młodych artystów.

Warto zauważyć, że Henryk Duczmal był ojcem znanej dyrygentki Agnieszki Duczmal, której osiągnięcia artystyczne również przyciągają uwagę i uznanie w środowisku muzycznym.

Życiorys

Henryk Duczmal swoją edukację rozpoczął w Państwowym Gimnazjum Klasycznym im. H. Kołłątaja w Krotoszynie, gdzie w 1927 roku zdał egzamin dojrzałości. Po ukończeniu nauki przez rok pracował w Zarządzie Miejskim, jednocześnie prowadząc własny zespół muzyczny, co pozwalało mu zarobić na dalsze kształcenie.

W 1933 roku zrealizował swoje marzenie o muzycznej karierze, kończąc studia na Wydziale Pedagogicznym Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu. Jego edukacja obejmowała również naukę na Uniwersytecie Poznańskim. W 1934 roku ukończył studia z dyplomem muzyka, osiągając bardzo dobre wyniki. Do 1939 roku związał się z Poznaniem, gdzie pracował jako nauczyciel muzyki oraz chórmistrz. W wyniku swoich działań w zakresie tajnego nauczania został deportowany przez hitlerowców na Kielecczyznę, a potem uwięziony w obozach w Seelow i Dabendorf.

Po wojnie Duczmal powrócił do Krotoszyna, gdzie mieszkał do 1949 roku. Tam w latach 1945-1950 nauczał śpiewu oraz zakładał różnorodne zespoły chóralne i muzyczne. Dodatkowo pełnił rolę kierownika Referatu Kultury i Sztuki.

W 1949 roku przyjechał do Poznania, gdzie stał na czele Miejskiej Szkoły Umuzykalniającej oraz został członkiem Powiatowej Rady Narodowej. Swoje umiejętności pedagogiczne kontynuował jako nauczyciel w Państwowej Szkole Muzycznej oraz w Szkole Baletowej.

W latach 1950-1955 Henryk Duczmal pełnił stanowisko dyrektora i był jednym z dyrygentów Symfonicznej Orkiestry Objazdowej Towarzystwa Filharmonii Robotniczej w Poznaniu. Po 1955 roku objął funkcję kierownika muzycznego rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu. W tym czasie stworzył zespół radiowy pod nazwą Kapela Wojciecha Surdyka (Surdyk to jego pseudonim ludowy), z którym nagrał ponad 250 melodii wielkopolskich, które stały się częścią regionalnego folkloru. W latach 1956-1958 był dyrektorem „Estrady”.

W okresie od 15 sierpnia 1958 roku do 31 marca 1962 roku był dyrektorem Operetki Poznańskiej, gdzie zrealizował szereg modernizacji budynku, w tym powiększenie widowni oraz poszerzenie kanału orkiestrowego. Od 1961 roku kontynuował pracę w Szkole Baletowej i poznańskich szkołach muzycznych. W latach 1962-1964 pełnił funkcję dyrektora administracyjnego poznańskiej Opery Poznańskiej.

W latach 1964-1970 Duczmal był dyrektorem Poznańskiej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I stopnia im. H. Wieniawskiego. W okresie jego kadencji, w roku szkolnym 1966/67, rząd wdrożył reformę szkolnictwa, która między innymi wydłużyła naukę w szkołach podstawowych o jeden rok. Od 1 września 1966 roku do 31 sierpnia 1969 roku pełnił rolę dyrektora Sekcji Chóralnej w Państwowej Podstawowej Szkole Muzycznej (PPSM) nr 1 w Poznaniu.

Życie prywatne

Henryk Duczmal był osobą o bogatej biografii, urodził się jako syn Józefa Duczmala, który był rzemieślnikiem, oraz Joanny z Bączkowskich. W dniu 18 lipca 1933 roku wziął ślub z Leokadią z domu Surdyk. Był dumnym ojcem dyrygentki Agnieszki Duczmal, a także profesora chemii, Wojciecha Duczmala.

Jego życie zakończyło się 14 sierpnia 1977 roku w Poznaniu, gdzie spoczął na cmentarzu Górczyńskim. Jego pamięć pozostanie w sercach najbliższych oraz w dziełach artystycznych, które współtworzył.

Nagrody i odznaczenia

Henryk Duczmal jest wyjątkową postacią w świecie kultury, której osiągnięcia zostały docenione przez wiele instytucji. W jego karierze znalazły się liczne zaszczyty i nagrody, świadczące o jego wielkim wkładzie w rozwój kultury i sztuki.

  • Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
  • Odznaka Honorowa Miasta Poznania,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złota Odznaka Honorowa z Laurem Zjednoczenia Polskich Zespołów Chóralnych i Instrumentalnych,
  • Medal za wybitną działalność artystyczną, przyznany przez niemieckie miasto Dahme.

Przypisy

  1. Aleksandra Figlak: Zamienić choć kilka słów. 13.11.2012 r. [dostęp 13.06.2015 r.]
  2. Stefan Drajewski: 55 lat Teatru Muzycznego. Koncert jubileuszowy. 15.04.2011 r. [dostęp 20.06.2015 r.]
  3. Cmentarz, na którym spoczywa wielu Łazarzan. 01.11.2014 r. [dostęp 20.06.2015 r.]
  4. Wesoła wdówka (operetka w 3 aktach) – w XX-lecie teatru. 1975/1976 r. [dostęp 20.06.2015 r.]
  5. Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I stopnia. [dostęp 30.03.2010 r.]
  6. Poznańska Szkoła Chóralna Jerzego Kurczewskiego. [dostęp 30.03.2010 r.]
  7. Romana Brzezińska, Jan Grzegorczyk: Poznaniacy Tom 1. Wydawn. W drodze, 1996 r.
  8. Edward Csató: Almanach sceny polskiej. Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe, 1962 r.
  9. Adam Glapa, Alfons Kowalski: Tańce i zabawy Wielkopolskie. Wrocław: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, 1961 r.
  10. Lista Nauczycieli Szkoły Baletowej w Poznaniu. [dostęp 20.06.2015 r.]
  11. Przymusowi przesiedleńcy z Poznania. [dostęp 20.06.2015 r.]

Oceń: Henryk Duczmal

Średnia ocena:4.62 Liczba ocen:24